آموزش مداحی و اشعار مذهبی

      
      آن حریمی که در آن دلها کبوتر می شود
        پر زدن تا محضر زهرا میسر می شود
      
      عشوه معشوق و ابراز نیاز عاشقان
      به وصال عاشق و معشوق منجر می شود
      
      این نسیم عفو از آب و هوای گنبد است
      هر سحر کل حرم از آن معطر می شود
      
      در کنار دست صاحبخانه منزل می کند
      زائری که وارد صحن مطهر می شود
      
      آب سقاخانه اینجا طعم کوثر می دهد
      عطر و طعمش موجب ایمان کافر می شود
      
      هر دلی اینجا توسل کرد عرشی می شود
      هر سری اینجا به خاک افتد سرور می شود
      
      با تمام غصه ها هر طور می شد آمدم
      گفتم از مشهد به بعد اوضاع بهتر می شود
      
      من هو یعطی الکثیر بالقلیل آقای ماست
      پاسخ یک خواهش اینجا صد برابر می شود
      
      خوش به حال زائری که بعد مشهد آمدن
      دل پسند زاده موسی بن جعفر می شود
      
      عطر و بوی کربلا دارد حریمت،این گدا
      کی دوباره زائر ارباب بی سر می شود
      
      از حرم تا قتلگه،از قتلگه تا به حرم
      این مسیر از اشکهای فاطمه تر می شود
      
      حسین قربانچه

      باید چگونه عرضه کنم گریه هام را
      این شوق گیر کرده ی بین صدام را
      
      تکرار می کنم که سلام علی الرئوف
      تا بشنوم دمی " و علیک السلام " را
      
      اذن دخول را پدرم داد یاد من
      تا که ادا کنم همه جا احترام را
      
      با جبرئیل دست خدا خوب آفرید:
      این شعبه ی حقیقی بیت الحرام را
      
      ما بین صحن های شما من مرددم
      حالا بگو قدم بزنم من کدام را ؟
      
      یک عمر می شود که فقط فکر می کنم
      پرواز این ملائکه ی پشت بام را
      
      مبهوت مانده ام وسط انقلاب صحن
      وقتی که صحن انقلاب پر از ازدحام را …
      
      …طی می کنم قدم به قدم روی سنگ فرش
      ادراک می کنم حرم ما ورام را
      
      حول ضریح پنجره فولاد، بوی سیب
      پر می کند ز کرب و بلا هر مشام را
      
      دلتنگ می شوم همه پروانه هاش را
      این خادمین محترم و با مرام را
      
      ماها شکسته آمده ایم این مسیر را
      چون تو تمام می شمری نا تمام را
      
      مرغ خیال ! وقت زیارت در آن حرم
      از قول من ببوس ضریح امام را
      
      میلم کشیده سمت غذا های حضرتی
      شاید که قسمتم بشود اینکه ، شام را .....
      
      مجتبی کرمی

      ديشب پر ِ من كبوتر بامت شد
      آهوي بياباني من رامت شد
      حالا دلِ من پيمبر نامت شد
      از معجزه ي درخت بادامت شد
      امروز اگر مريض درمان توام
      
      تو آينه ميشوي زلالم بكني
      با طرز نگات خوش به حالم بكني
      يا فكري به حال خشكسالم بكني
      يا فكري به حال پرّ و بالم بكني
      من منتظر ِ نماز باران توام
      
      هرچند بَدَم اگر كه بهتر نشدم
      پيش كرم تو شاه گداتر نشدم
      در بارگهت اگرچه نوكر نشدم
      هرچند كه آهو و كبوتر نشدم
      گر پا بدهي سگِ نگهبان توام
      
      هرچند به اين سو و به آن سو نزدم
      هرچند به اين كو و به آن كو نزدم
      پيش تو به آفتاب هم رو نزدم
      در صحن تو من اگرچه جارو نزدم
      مشغول غلامي غلامان توام
      
      در سجده به پاي تو هزاران آدم
      جاروكش صحن تو هزاران مريم
      محتاج دعاي تو هزاران خاتم
      اي شاه گداي تو هزاران حاتم
      من نيز يكي از اين هزاران توام
      
      علي اكبر لطيفيان

      باز هم دربدر شب شدم ای نور سلام
      باز هم زائرتان نیستم از دور سلام
      با زبانی که به ذکرت شده مأمور سلام
      به سلیمان برسد از طرف مور سلام
      
      کاش سمت حرمت باز شود پنجره ها
      باز از دوریت افتاده به کارم گره ها
      
      ننوشته ست گنهکار نیاید به حرم
      پس بیایید اگر خوب و اگر بد به حرم
      برسد خواهش این ناله ی ممتد به حرم
      زود ما را برسانید به مشهد به حرم
      
      مست از آنیم که از باده به خم آمده ایم
      ما سفارش شده ایم، از ره قم آمده ایم
      
      یاد دادید به ما رنج کشیدن زیباست
      پس از این فاصله تا طوس دویدن زیباست
      پا برهنه شدن و جامه دریدن زیباست
      بعد هم پای ضریح تو رسیدن زیباست
      
      پیچش قافله ی ما که به سوی نور است
      رگه ای در دل فیروزه ی نیشابور است
      
      چه خبر در حرم ضامن آهو شده است؟
      صحن ها بیشتر از پیش چه خوش بو شده است
      طرف پنجره فولاد هیاهو شده است
      باز یک چشمه از آن لطف و کرم رو شده است
      
      مادری گریه کنان ذکر رضا می گیرد
      دست و پای فلجی باز شفا می گیرد
      
      با شفا از تو، چه زیبا شده بیمار شدن
      به تو وابسته شدن با تو گرفتار شدن
      کار من هست فقط گرمی بازار شدن
      گر چه در باور من نیست خریدار شدن...
      
      یوسفم باش، بدون تو کجا برگردم؟
      من برایت دو سه تا بیت کلاف آوردم
      
      تو خودت خواسته ای دار و ندارم باشی
      کاش لطفی کنی و آخر کارم باشی
      مرد سلمانی تو باشم و یارم باشی
      لحظه ی مرگ بیایی و کنارم باشی
      
      قول دادی به همه پس به خدا می آیی
      هر که یک بار بیاید تو سه جا می آیی
      
      مجید تال

      ضريح، اشک، دخيل، آه يک گدا يعنی
      نگاه، عشق، تمناي کربلا، يعنی
      دو چشم خيس، دو دست، اين دل، اين دعا، يعني
      شتاب نور، صدا، حضرت رضا، يعني
      
      دوباره آمده تا محض خاطر دوري
      دل شکسته من را ز صحن جمهوري
      
      سوار بال ملائک به کربلا ببرد
      و بي مقدمه از سعي تا صفا ببرد
      کنار علقمه نزديک شط مرا ببرد
      و اوج گيرد و تا گنبدي طلا ببرد
      
      ميان گريه افلاک در حوالي صحن
      درست در جلوي سنگ فرش خالي صحن
      
      به زير پرچم سرخي فرود مي آيم
      شبيه کرنش امواج رود مي آيم
      و لحظه اي که براي ورود مي آيم
      اگر اجازه دهد با سجود مي آيم
      
      و قبل از آنکه به دور حرم طواف کنم
      در آن دقيقه حساس اعتراف کنم
      
      پر فرشته شده فرش زائران اينجا
      نگاه مي شود انداخت بر جنان اينجا
      حرم که داده به زُوار خود امان اينجا
      بناست کعبه بچرخد به دور آن اينجا
      
      به واقعيت اين امر معترف شد دل
      سپس مقابل شش گوشه معتکف شد دل
      
      کمي گذشت صداي فرشته ها آمد
      صداي يک دل خسته ميان جزر و مد
      صداي پر زدن کفتران يک گنبد
      و بعد حضرت سلطان، نگاه من، مشهد
      
      پس از زيارت دل، مثل کفتران حرم
      دوباره پنجره فولاد، عشق، اشک، قدم
      
      دوباره صحنه يک صحن و يک گدا، يعنی
      دوباره معني يک بام و دو هوا، يعنی
      دلي شکسته، قسم، عشق، کربلا، يعنی
      سخاوت و کرم حضرت رضا، يعنی
      
      کسي که عاشق ديدار صحن کرب و بلاست
      خوش آمدست، جواز مسافرت با ماست
      
      مسعود يوسف پور

      باران گرفت و سوره ی مریم نزول کرد
      باران شعر آمد و نم نم نزول کرد
      
      اول نوشت قصه ای از سرگذشت ما
      از آن زمان که حضرت آدم نزول کرد
      
      بعداً نوشت قصه ی چشمان خیس تو
      قافیه ام رسیده و زمزم نزول کرد
      
      نام تو را نوشتم و دیدم که ناگهان
      تصویری از خدای مجسم نزول کرد
      
      تنها دلیل آمدن شعر من تویی
      این گونه بود واژه دمادم نزول کرد
      
      آقا سلام آمده ام زائرت شوم
      یعنی اگر اجازه دهی شاعرت شوم
      
      ما شاعریم و دست به گیسو نمی زنیم
      فالی به غیر گوشه ی ابرو نمی زنیم
      
      باید اذان شعر بگویم برای تو
      ما سالهاست نعره ی یاهو نمی زنیم
      
      شغل شریف و محترم ما گدایی است
      ما رو به غیر ضامن آهو نمی زنیم
      
      ما را غلام حلقه به گوش آفریده اند
      جایی به غیر صحن تو جارو نمی زنیم
      
      حتی اگر که خلق سر از ما جدا کنند
      جز رو به روی صحن تو زانو نمی زنیم
      
      موسی رسید در حرمت آبرو گرفت
      آمد ز حوض های حریمت وضو گرفت
      
      تو ماورای ذهن و خیال و تجسمی
      بالاترین تصور ما از تبسمی
      
      روزی سه بار سمت حرم می دهم سلام
      زیباترین جواب «سلام علیکم»ی
      
      کار خداست اینکه به ایران رسیده ای
      اصلا تویی حسین همان زینب قمی
      
      باب الجواد، باب ورودی هر گداست
      تو بهترین وسیله ی حاجات مردمی
      
      ما مردم ری ایم که روزی خور توأیم
      در سفره ی تو نیست به جز نان گندمی
      
      اذن دخول عرش خدا ذکر «یا رضا»ست
      پس هرکه گشت زائر او زائر خداست
      
      هرجا که نام توست همان جا معطر است
      هرجا که ذکر توست همان جا منور است
      
      دنبال معجزه بودم که در حرم
      دیدم که شعر دور حرم وزن بهتر است
      
      دور حرم نوشته کمی از فضایلت
      بهر شرف ز خاک‏نشینان این در است
      
      ای روضه ‏ای که دهر ز بویت معطر است‏
      آبت ز کوثر و گلت از مشک و عنبرست‏
      
      خاکی و نه فلک به وجودت منورست‏
      تا در تو نور دیده‏ ی زهرا و حیدرست‏
      
      کار غزل دوباره به تیغ و جنون کشید
      بالا گرفت کار جنون و به خون کشید
      
      امیرحسین محمودپور

      از لطف التماس ِ صداهايِ آهوان
      بي گريه هم گرفت دعاهايِ آهوان
      
      آهو زياد محضر معشوق ميرود
      پس وصلمان كنيد به پاهايِ آهوان
      
      يك عده اي شدند گدا كلبِ كهف را
      ما نيز ميشويم گداهايِ آهوان
      
      نانم حرام ميل كبوتر شدن كنم
      وقتي كه هست حال و هواهايِ آهوان
      
      صورت گذاشتن به كفِ پات واجب است
      آن هم در آستانِ خداهاي آهوان
      
      صياد نيز پايِ تو را بوسه ميزند
      با ذكر يا امام رضاهايِ آهوان
      
      آهو شديم پس كرمت را نشان بده
      مثل هميشه آن حرمت را نشان بده
      
      ما زلف داده ايم پريشان شود همين
      دل داده ايم دستِ تو حيران شود همين
      
      آئينه ي مرا سحري تكّه تكّه كن
      باشد كه خرج گوشه ي ايوان شود همين
      
      دردِ مرا علاج مكن با طبابتت
      با خاكِ زير پاي تو درمان شود همين
      
      حالا كه هم غذاي غلامان خانه ايم
      خوب است آدمي ز غلامان شود همين
      
      آنكه به مهرباني ات ايمان نياورد
      در ازدحام حشر پشيمان شود همين
      
      لطف تورا به خاطر اين آفريده اند
      كه آتش ِ خليل، گلستان شود همين
      
      كلِّ زمين بناست اگر كشوري شود
      بهتر كه پايتخت خراسان شود همين
      
      از جلوه ات كنار بزن اين نقاب را
      تا آفتاب پاره گريبان شود همين
      
      سلماني ات نيامده ظرفش طلا شود
      اين جا نشسته است كه سلمان شود همين
      
      حالا كه محمل تو رسيده ست شهر طوس
      حرفي بزن كه شهر مسلمان شود همين
      
      اين بندگيِ ما به قنوتِ تو كامل است
      توحيدِ ما به شرط و شروطِ تو كامل است
      
      جز تو نميشويم گرفتار هيچكس
      هرگز نميشويم هوادار هيچكس
      
      از آن زمان كه با حرمت آشنا شديم
      اصلاً نرفته ايم به دربار هيچكس
      
      اينجا به زائرانِ تو فيضي كه ميرسد
      آن را نميدهند به زوّار هيچكس
      
      نانِ كسي به غير تو من را حلال نيست
      خود را نميكنم بدهكار هيچكس
      
      حالا كه تو امام ِ رئوفِ جهان شدي
      ديگر نميشويم گنهكار هيچكس
      
      جز تو كسي سه بار عيادت نميكند
      در پاسخ زيارتِ يكبار هيچكس
      
      شبهاي قدر غير تماشايِ رويِ تو
      دل خوش نميكنيم به ديدار هيچكس
      
      فردا بگير دستِ مرا ايّهالرئوف
      يا ايّهالامام رضا ايّهالرئوف
      
      هرچند ناتوان شدي اما ز پا نيفت
      اي هشتمين عزيز ، عزيز ِ خدا نيفت
      
      ميترسم آنكه دست بريزد به پهلويت
      باشد ز پا بيفت ولي بي هوا نيفت
      
      كوچه به آلِ فاطمه خيري نداشته
      ديوار را بگير و در اين كوچه ها نيفت
      
      مردم ميان شهر تماشات ميكنند
      اين بار را به خاطر زهرا بيا نيفت
      
      دامان هيچكس به سرت سر نميزند
      حالا كه نيست خواهر تو پس ز پا نيفت
      
      تكّه حصير ِ خويش از اين حجره جمع كن
      اما به ياد نيمه شبِ بوريا نيفت
      
      اي واي اگر به كرب و بلا بوريا نبود
      راهي براي دفن شه كربلا نبود
      
      علي اكبر لطيفيان

      مسافرم كه به دل شوق يك حرم دارم
      هوائيم كه هواي تو در سرم دارم
      
      هميشه عكس تو را از زمان كودكيم
      ضريح ديده و در قاب باورم دارم
      
      عنايتيست كه در عشق هشت مي گيرم
      قبول فاطمه ام گرچه نمره كم دارم
      
      ميان صحن و سرايت بهشت مي بينم
      ميان صحن و سرايت قدم قدم دارم ...
      
      كنار حضرت جبرئيل راه مي روم و
      نگاه خيس به آن سفره ي كرم دارم
      
      به جرعه اي ز شراب حرم خرابم كن
      كه من هميشه غلام تو و علدارم
      
      دلم گره به ضريح تو خورده محكم كن
      بساط كرب و بلاي مرا فراهم كن
      
      دليل معجزه ي كار صد مسيحا تو
      تمامي بركاتهاي كشور ما تو
      
      كوير هستم و در آرزوي بارانم
      ببار ابر كرم اي هميشه دريا تو
      
      هميشه خاك قدمهاي تو شدن با من
      هميشه با نظري زر نمودنش با تو
      
      مرا بيا و چو آهوي خود ضمانت كن
      امام عشقي و مأواي بينواها تو
      
      به لقمه ي كمي از سفره اكتفا كردم
      كنار سفره ي مهمان پذيرت اما تو ...
      
      غذاي حضرتيت را به دست من دادي
      ادامه ي بركاتهاي دوش مولا تو
      
      ادامه ي بركاتهاي كيسه هاي علي
      به دست توست نظر كن به اين گداي علي
      
      نشسته ام كه بگريم به خشكسال خودم
      به خشكسال خود از چشمه ي زلال خودم
      
      تمام روشني چشمهام مال شما
      تلاطم دل دور از نگات مال خودم
      
      بكش به بال و پرم دست خود كه
      تا ببرم هزار حور و ملك را به زير بال خودم
      
      تو ايستاده اي آقا كنار آهويي
      كشيدم عكس تو را باز در خيال خودم
      
      غريبه هستم و حالا پناه آوردم
      اگر پناه مني تو خوشا به حال خودم
      
      محرمي شده ام كربلاي ايراني
      گرفتم اشك غمت را به دستمال خودم
      
      كنار پنجره فولاد گريه ها دارم
      هوائيه حرمم ميل كربلا دارم
      
      مسعود اصلانی

    
      ما شیعه ایم و مهر علی آبروی ماست
      آیینه ایم و جلوه ی او نقش روی ماست
      
      شکر خدا که گرم هیاهوی حیدریم
      شکر خدا که ذکر علی گفتگوی ماست
      
      در پای درس مکتب او پا گرفته ایم
      لبریز باده ی ازلی اش سبوی ماست
      
      با او طهارت نسبی کسب کرده ایم
      یعنی که خاک درگهش آب وضوی ماست
      
      سوگند می خوریم که ما با علی خوشیم
      شکر خدا که قبله ی رویش به سوی ماست
      
      ما شیعه ایم و در همه عالم زبانزدیم
      حلقه به گوش عالِم آل محمدیم
      
      آقا قسم به تو ز غم آزاد می شوم
      وقتی دخیل پنجره فولاد می شوم
      
      شیرین ترین دقایق عمرم دمی است که
      در بیستون عشق تو فرهاد می شوم
      
      احساس می کنم ز دو عالم بریده ام
      وقتی مقیم صحن گهر شاد می شوم
      
      با تو خرابه ی دل من قصر می شود
      با گنج مهربانی ات آباد می شوم
      
      آهو شدم که ضامن من هم شوی رضا!
      ورنه اسیر پنجه ی صیّاد می شوم
      
      هر ضامنی که ضامن آهو نمی شود
      هر کس که نام اوست رضا،او نمی شود
      
      تو هشتمین ستاره ای از بی بدیل ها
      یعنی تویی ز ایل و تبار اصیل ها
      
      از بس کرامت تو به عالم زبانزد است
      عیسی رسیده تا که بندد دخیل ها!
      
      هرگز کسی ز درگه تو ناامید نیست
      لطفت هماره ضامن ابن السَّبیل ها
      
      یک جرعه آب خوردن از آن کاسه ی طلا
      خوشتر بُوَد ز طعم خوش سلسبیل ها!
      
      در انتظار مهر رئوفانه ی توأم
      وقتی که می رسند نوای رحیل ها
      
      در انتظار دیدن رویت سه جا منم
      یعنی دخیل رشته ی حبّ شما منم
      
      سوی تو آمدیم که درمانمان کنی
      با یک نگاه بی سر و سامانمان کنی
      
      یا ایّها الرئوف!امید همه به توست
      داریم امید این که مسلمانمان کنی
      
      یک گوشه ی نگاه تو مس را طلا کند
      بر ما کمی بتاب که سلمانمان کنی
      
      ما رعیتیم و ریزه خور سفره ی شما
      خوشحال می شویم که مهمانمان کنی
      
      امشب تو را به جان جوادت دهم قسم
      تا راهی حریم خراسانمان کنی
      
      احساس می کنم که حریم تو کربلاست
      هر کس که زائر تو شود زائر خداست
      
      محمد فردوسی

      هواي دولتِ مشرق سفير ِباران شد
      و چترهاي دل ما سرير ِباران شد
      
      كوير سر به هوايِ به آسمان محتاج
      دچار مرحمت سر به زير باران شد
      
      قناتِ مرده ي ما را دوباره احيا كرد
          و دشت هاي ترك خورده ، سير باران شد
      
          و چشم ها همه در مسير او خيسند
          شگفت بدرقه اي در مسير باران شد
      
          چه رنگ ها كه به هم دستِ بيعت آوردند
          كماني از بركات غدير باران شد
      
          ترانه هاي بهاري دل مرا برده ست
      صداي سوت قطاري، دل مرا برده ست
         
          مسافرم به دياري ببند بار مرا
          به عزم ديدن ياري ببند بار مرا
      
          سفر، شروع فراق است باخبر هستم
          اگرچه دوست نداري؛ ببند بار مرا
      
          بيان قِصه دراز است اندكي بنشين
          بگويمت به چه كاري ببند بار مرا؟
      
          مرا هواي گلي در سر است، مي بيني
          براي منصب خاري ببند بار مرا
      
          ببين درون دلم شوق و بيقراري را
          به قصد كسب قراري ببند بار مرا
      
          تمام راه، من و جاده حرف ها زده ايم
      غريب گرچه ولي، سربه آشنا زده ايم
        
          پس از سلام، جواب سلام لازم نيست؟
          براي زخمي راه، التيام لازم نيست؟
      
          رسيدنم به تو واجب ترين نيازم بود
          وگرنه باقي درخواست هام، لازم نيست
      
          براي حاجي احرام بسته ي حرمت
          دگر زيارت بيت الحرام لازم نيست
      
          كبوترانه، هواي تو را به پر دارم
          براي كفتر جلدت كه دام لازم نيست
      
          اگرچه زشت و سياهم، ولي مگر آقا
          در اين عمارت شاهي، غلام لازم نيست!؟
      
          اگرچه ساكن اينجام، خانه ام آنجاست
      كبوتري شده ام كاشيانه ام آنجاست
      
      چه بارگاه قشنگی چه مرقدی داری
      عجب مناره و صحن و چه گنبدی داری
      
      که گفته است غریبی میان ما وقتی
      همیشه دور و برت رفت و آمدی داری
      
      جناب گل پسر هفتم از قبیله ی یاس
      شمیم روح نواز محمدی داری
      
      به آبروی تو شرمنده آبرو مندست
      رئوف هستی و الطاف بی حدی داری
      
      میان این همه خوبان که دورتان جمعند
      خودم که معترفم نوکر بدی داری
      
      و عاشقانه ضریحی پر از غزل دارد
      ضریح نیست که کندویی از عسل دارد
      
      سپاس آنکه به دنیا ابا الجوادم داد
      سپس گدا شدن خانه زاد یادم داد
      
      ورودم از در باب الجواد واسطه ایست
      همیشه کم طلبیدم خودش زیادم داد
      
      به من چه شاعرم اصلا خودش که میدانست
      نه دعبلم نه فرزدق نه با سوادم، داد
      
      جهان سراغ ندارد رئوف تر از او
      هنوز کاسه ی دستم نشان ندادم داد
      
      در آسمان همه بر نوکریش مفتخرند
      فدای آنکه چنین حُسن انتخابم داد
      
      کشید دست مرا ثامن الحجج رفتم
      فقیر بودم و مشهد برای حج رفتم...
      
      مصطفي صابر خراساني

     
      دلم شکسته ، دلم را نمی خری آقا
      مرا به صحن بهشتت نمی بری آقا
      
      اگر چه غرق گناهم ولی خبر دارم
      تو آبروی کسی را نمی بری آقا
      
      چقدر خوبی و دل رحم و مهربان ، عاشق
      و در دقایق عمرم شناوری آقا
      
      همیشه از حرمت بوی مهر می آید
      شبیه باغ پر از گل معطری آقا
      
      تمام دفتر شعرم فدای چشمانت
      که از تمام غزلهام بهتری آقا
      
      ولی بدون تو این شعر ها چه دلتنگند
      بدون نام تو اصلا چه دفتری آقا
      
      در اوج بی کسی ام در خیال من هستی
      تویی که یارترین یارو یاوری آقا
      
      علی اصغر ذاکری

    
      تیزی شمشیر هم تسلیم ابرو می شود
      شیر هم در پای چشمان تو آهو می شود
      
      نیست فرقی بین رب و عبدِ عین رب شده
      گاه ذکرم یا رضا و گاه یا هو می شود
      
      مِهر تو در سنگ هم کار خودش را می کند
      شیشه در همسایگیِ عطر خوشبو می شود
      
      تو به ما پا می دهی و ما کلیمت می شویم
      لال هم در این حرم مرغ سخنگو می شود
      
      دست خالی بودن ما نیست کتمان کردنی
      دست ما هر بار سائل می شود، رو می شود
      
      چشم جاری از تمام چشمه ها بالاتر است
      آب سقاخانه هم محتاج این جو می شود
      
      این مژه هایم اگر پیش تو باشد بهتر است
      لااقل یک گوشه از صحن تو جارو می شود
      
      پنجره پولاد تو آخر شفایم می دهد
      باز هم در صحن های تو هیاهو می شود
      
      علی اکبر لطیفیان

     
      همیشه قبل هر حرفی برایت شعر می خوانم
      قبولم کن من آداب زیارت را نمی دانم
      
      نمی دانم چرا این قدر با من مهربانی تو
      نمی دانم کنارت میزبانم یا که مهمانم
      
      نگاهم روبروی تو، بلاتکلیف می ماند
      که از لبخند لبریزم، که از گریه فراوانم
      
      به دریا می زنم دریا ضریح توست غرقم کن
      در این امواج پرشوری که من یک قطره از آنم
      
      سکوت هرچه آیینه، نمازم را طمأنینه
      بریز آرامشی دیرینه در سینه پریشانم
      
      تماشا می شوی آیه به آیه در قنوت من
      تویی شرط و شروط من اگر گاهی مسلمانم
      
      اگر سلطان تویی دیگر ابایی نیست می گویم :
      که من یک شاعر درباری ام مداح سلطانم
      
      سید حمید رضا برقعی

      میان این همه غوغا، میان صحن و سرایت
      بگو که می رسد آیا صدای من به صدایت؟
      
      منی که باز برآنم که دعبلانه برایت
      غزل ترانه بخوانم در آرزوی عبایت
      
      من و عبای شما؟ نه من از خودم گله دارم
      من از خودم که شمایی چقدر فاصله دارم
      
      هنوز شعر نگفته توقع صله دارم
      منی که شعر نگفتم مگر به لطف دعایت
      
      چقدر خوب شد آری، نگاهتان به من افتاد
      همان دقیقه که چشمم درست کنج گهرشاد
      
      بدون وقفه به باران امان گریه نمی داد
      هزار تکه شد این من به لطف آینه هایت
      
      چنان که باید و شاید غزل غزل نشدم مست
      که دست من به ضریحت در این سفر نرسیده است
      
      من این نگاه عوامانه را نمی دهم از دست
      اجازه هست بیفتم شبیه سایه به پایت؟
      
      دوباره اشک خداحافظی رسیده به دامن
      دوباره لحظهء تردید بین ماندن و رفتن
      
      و باز مثل همیشه در آستانهء در من ـ
      کبوترانه زمین گیر می شوم به هوایت
      **
       سکوت کرده دوباره جهان برای من و تو
      نبود و نیست صدایی به جز صدای من و تو
      
      و می روم به امید دوباره های من و تو
      میان این همه غوغا میان صحن و سرایت
      
       سید حمید رضا برقعی
      

      
      وقتی به طوس، جا به کنار تو می‌کنم
      احساس وصل حق، به جوار تو می‌کنم
      
      در بین خلق از همه با آبرو ترم
      چون کسب آبرو ز غبار تو می‌کنم
      
      یک حج به نامه عملم ثبت می‌شود
      با هر قدم که رو به دیار تو می‌کنم
      
      بر یازده امام چو دلتنگ می‌شوم
      می‌آیم و طواف مزار تو می‌کنم…
      
      حاج غلامرضا سازگار

      حس مي‌کنم در مرقدت عطر دعا را
      عطر توسل هاي در باران رها را
      
      غرق اجابت مي شود دست نيازش
      هر کس که مي خواند در اين مرقد خدا را
      
      اي مظهر رأفت براي تو چه سخت است
      خالي ببيني دست محتاج  و گدا را
      
      آهم کبوتر مي‌شود تا گنبد تو
      مي‌آورد فريادهاي يا رضا را
      
      آئينه هاي لطف تو تکثير کردند
      در چشمة دل اشک هاي بي صدا را
      
      آقا کنار پنجره فولادت آخر
      مي‌گيرم از دستت برات کربلا را
      
      اي زائران اينجا دخيل غم ببنديد
      بر آستانش ندبه‌ی «آقا بيا» را
      
      پائين پاي تو غباري مي سرايد
      شعر کرامات نگاه کيميا را
      
      یوسف رحیمی

     
      در دل خویش غم آل عبا دارم من
      میل جان دادن بر آل کسا دارم من
      
      سر سودا زده ی من به غم خویش خوش است
       دلخوشم با غم و کی میل دوا دارم من
      
      نبوی مکتب و زهرا منش و حیدریم
      قبله ای سوی شه کرب و بلا دارم من
      
      اغنیا را تو بگو دل به منا خوش دارند
      کعبه ای چون حرم پاک رضا دارم من
      
      تا که آن شاه کند میل به قربانی من
      سر خود بر کف و دل غرق دعا دارم من
      
      آس و پاسم من اگر بین شماها مردم
      صاحبی با حرم  بقعه  طلا دارم من
      
      در میخانه به من باز کن ای شاه رئوف
      که فقط در همه افلاک تو رادارم من
      
      بی نصیبم مکن از گردش چشمت ای دوست
      که دلی سخت گرفتار بلا دارم من
      
      گرچه در چشم خلایق  شده ام خوار  ولی
      در میان  همه مرغان  تو  جا دارم من
      
      دعبل عصر و زمان خودم و  شادم که
      این لیاقت ز عنایات شما دارم من
      
      مجید خضرابی

     
      با هرم دستهای تو گرما گرفته است
      عشقت عجیب در دل من جا گرفته است
      
      آرامشی شبیه به صحن و سرای تو
      چشمان شوق را به تماشا گرفته است
      
      جان من است! این که شبیه کبوتری
      یک گوشه در کنار تو مأوا گرفته است
      
      آقا به من اجازه ی پرواز می دهی
      بالم زبس نشسته ام اینجا گرفته است
      
      اینجا هزار پنجه ی خورشید پشت ابر
      در انتهای غربت دریا گرفته است
      
      هرکس که حاجتی زتو درخواست می کند
      با چشمهای خیس تمنا گرفته است
      
      دیدم کنار پنجره فولاد مادری
      دستش تمام روزنه ها را گرفته است
      
      "طفلی مریض دارم و دستم به دامنت
      آقا! ... دلم ز مردم دنیا گرفته است"
      
      هر گوشه ای که می نگرم دل شکسته ای
      با تو زبان به شکوه و نجوا گرفته است
      
      معلوم نیست سیطره ی مهربانی ات
      از این حریم تا به کجاها گرفته است
      
      هر صحن و هر رواق تو هرجا به هر زبان
      جمعیتی به ذکر شما پا گرفته است
      
      هر چند عشق ناب تو آقا چو کیمیاست
      بازار عشق بازی ات اما گرفته است
      
      شک نیست هر که زائر شش گوشه می شود
      از آستان لطف تو امضا گرفته است
      
      هر کس هوای کوی ابالفضل می کند
      از تو برات کرب و بلا را گرفته است
      
      دست مرا بگیر ... مرا تا حرم ببر
      کار دلم بدون تو بالا گرفته است...!
      
      باری به دوش دارم و آهی به سینه ام
      این سینه از برای تو آقا گرفته است
      
      هادی ملک پور

     
      هی هول می دهند مرا بین جمعیت
      گم می شوم دوباره خدا بین جمعیت
      
      معلوم شد شبیه قیامت در این سرا
      فرقی نمی کنند شاه و گدا بین جمعیت
      
      دیدم خودم فرشته از اینجا عبور کرد
      از لابلای پنجره ها بین جمعیت
      
      تا باز شد دوباره در ، اینجا شلوغ شد
      پیچید یا امام رضا بین جمعیت
      
      امروز هم دوباره مریضی شفا گرفت
      نزدیکی ضریح طلا  بین جمعیت
      
      من مطمئن شدم که خود آن مسافر است
      تا گفت : التماس دعا بین جمعیت 
      
      مهدی صفی یاری

       
      مثل کبوتران شما گرچه می پرم
      آنها کبوترند و من از جنس دیگرم
      
       دیوارها فضای دلم را گرفته اند
      دیگر هوای پرزدن افتاده از سرم
      
       این شهر بسته بال مرا؛ این حصارها
      تا آسمان کشیده شده در برابرم
      
       گاهی برای بال زدن، آسمان کم است
      یا صحن قدس باید و یا گنبد حرم
      
       آقای من! ببخش اگر بال من شکست
      بر من مگیر خرده اگر کم میاورم
      
       این روزها ببخش اگر دیر میرسم
      گاهی اسیر خانه و فرزند و همسرم
      
       مثل کبوتران شما، نه ! هنوز نه
      مانده است تا قبول کنی یک کبوترم
      
      محسن ناصحی

     
      از زماني كه به درگاه تو راهم دادند
      آبرو مند شدم عزت و جاهم دادند
      
      به مقامي كه نبردند سلاطين راهي
      من مسكين به خدا رفتم و راهم دادند
      
      تا شدم معتكف كوي تو اي شمس شموس
      مژده ي روشني شام سياهم دادند
      
      گرمي و شور طلب كردم از اينجا چون شمع
      چشمه ي اشك غم و آتش آهم دادند
      
      خواستم با تو بگويم كه خجالت زده ام
      عرق شرم به عنوان گواهم دادند
      
      در حريم تو خدا را به تو دادم سوگند
      نامه ي عفو گنه بهر گناهم دادند
      
      چه غم از تابش خورشيد قيامت دارم
      تا كه در سايه ي مهر تو پناهم دادند
      
      سوخت در آتش غم جان«وفائي» و سرود
      در غم آل علي حال تباهم دادند
      
      سیدهاشم وفائی

       
      هنوز حال و هوايي كه داشتم دارم
      هنوز طبع گدايي كه داشتم دارم
      
      براي گمشدگان يك چراغ روشن كن
      نياز به راهنمايي كه داشتم دارم
      
      بساط شاه و گدا در كنار هم پهن است
      كنار جايِ تو جايي كه داشتم دارم
      
      همان گداي قديمي كه داشتي داري
      همان امام رضايي كه داشتم دارم
      
      حرم نگو،عتبات است،تو حسين مني
      هنوز كرب و بلايي كه داشتم دارم
      
      علي اكبر لطيفيان 
      

     
      بهر حاجات اگر دست دعا برخيزد
      دلبري هست به هر حال به پا برخيزد
      
      لطف آقاي خراسان ز همه بيشتر است
      هر زمان از دلِ پُر درد صدا برخيزد
      
      آه در سينه ي عشاق به هم مرتبطند
      وقت نقاره زدن  ناله ي ما برخيزد
      
      جرأتش نيست كسي حرف جهنم بزند
      گر پيِ كار ِ گنهكار ز جا برخيزد
      
      زائر آن است كه در كوي تو اُتراق كند
      آنكه در عرش نشسته ست چرا برخيزد؟
      
      تا به دستِ كرم تو به نوايي نرسد
      از سر ِ راه محال است گدا برخيزد
      
      بر سر خاكم اگر آهوي تو گريه كند
      از تمام جگرم بانگ رضا برخيزد
      
      حرمت زودتر از كعبه مرا حاجي كرد
      حج ما آخر ذي القعده به پا برخيزد
      
      علي اكبر لطيفيان

      خاک حرم رسید ، دوا نیز داده شد
      آب حرم رسید، شفا نیز داده شد
      
      ما طور خواستیم مقیم حرم شدیم
      ما جلوه خواستیم ، خدا نیز داده شد
      
      اصلا بهانه هاست که ما را می آورد
      با دادن بهانه ، بها نیز داده شد
      
      هر جا اگر به خواسته ها لطف می شود
      در این حرم نخواسته ها نیز داده شد
      
      از بس کریم بود که درهم خرید و رفت
      در ازدحام ، حاجت ما نیز داده شد
      
      اصلا به خواهش کم ما اکتفا نکرد
      ما سنگ خواستیم ، طلا نیز داده شد
      
      گفتم رضا، عطای حسینی نصیب شد
      گفتم حسین ، امام رضا نیز داده شد
      
      میخواستم به مشهد تو راهی ام کنند
      دیدم برات کرببلا نیز داده شد
      
      علی اکبر لطیفیان

   
      به روشنای تو زل میزند سیاهی ها
      شبیه غبطه ی جامانده ها به راهی ها
      
      بجز سلام به تو ، آن هم اکثرا از دور
      چه کرده ایم در این عمری از تباهی ها؟
      
      به پیشگاه شما سر به زیر می آیم
      به سربلندترین شکل عذرخواهی ها
      
      دو لنگه درب حرم باز ، مثل آغوشت
      همیشه هست پذیرای بی پناهی ها
      
      ازین به بعد ندارند تاب دریا را
      که خواب حوض تو را دیده اند ماهی ها
      
      که سنگفرش تو از جنس چشم آهوهاست
      و خاک پای تو اکسیر خوش نگاهی ها
      
      دوباره باید ازینجا به جاده زل بزنم
      همان حکایت جامانده ها و راهی ها
      
      هادی جانفدا

      
      دل هميشه غريبم هوايتان كرده است
      هواى گريه پايين پايتان كرده است
      
       وَ گيوه‏هاى مرا رد پاى غمگينت
      مسافر سحر كوچه هايتان كرده است
      
       خداش خير دهد آن كسى كه بال مرا
      كبوتر حرم باصفايتان كرده است
      
       چگونه لطف ندارى به اين دو چشمى كه
      كنار پنجره هايت صدايتان كرده است ؟
      
       چگونه از تو نگيرم نجات فردا را
      خدا براى همين‏ها سوايتان كرده است
      
      چرا اميد ندارى مدينه برگردى
      مگر نه آنكه خدا هم دعايتان كرده است
      
       ميان شهر مدينه يگانه خواهرتان
      چه نذرهاى بزرگى برايتان كرده است
      
       تو آن نماز غريب هميشه‏ها هستى
      كه كوچه‏هاى خراسان قضايتان كرده است
      
      سپيده‏اى و به رنگ شفق در آمده‏اى
      كدام زهر ستم جابجايتان كرده است
      
      علی اکبر لطیفیان

      باید غبار صحن تو را طوطیا کنند
       « آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند»
      
       هو هوی باد نیست که پیچیده در رواق
       خیل ملائکند رضا یا رضا کنند
      
       بازار عاشقان تو از بس شلوغ شد
       ما شاعرت شدیم که مارا سوا کنند
      
       «هر گز نمیرد آنکه دلش» جلد مشهد است
       حتی اگر که بال و پرش را جدا کنند
      
       هر کس به مشهد آمد و حاجت گرفت و رفت
       او را به درد کرببلا مبتلا کنند
      
       دردی عظیم و سخت که آن درد را فقط
       با یک نگاه گوشه ی چشمت دوا کنند
      
       از آن حریم قدسی ات آقای مهربان
       «آیا شود که گوشه ی چشمی به ما کنند»
      
      سید حسن رستگار

  از درد کهنه ای که مداوا نمیشود
      یا میشود گلایه کنم یا نمیشود
      
      اینک سلام حضرت عیسی تر از مسیح
      لطفت نگو که شامل ماها نمیشود
      
      ای من فدای پنجره فولاد چشمهات
      از بغض من چرا گرهی وا نمیشود؟
      
      یوسف ترین عزیز !مرا تا خودت بخوان
      هرچند این غریبه زلیخا نمیشود
      
      امضا:کسی که با همه ی ریزنقشی اش
      در بیکران چشم شما جا نمیشود
      
      مریم اخوان طاهری

اين همه دست به سوي تو دراز است رضا

باز مشت من و آغوش تو باز است رضا

باز «من» دارد از آن دور تهي مي‌آيد

آن که مي‌آيد از آن دور جنازه است رضا

زنده شد پيش نگاهت، تو خدايش شده‌اي

کفرِ «خورشيد» پرستان پُرِ راز است رضا

من و انگور، دلي مست و نگاهي پرِ اشک

قبله در حسرتِ اين راز و نياز است رضا

هشت رکعت وسط صحن تو افتاد به خاک

رقص عشق است، فقط شکل نماز است رضا

هر دلي مي‌رسد از راه شکسته ‌است...   چقدر-

جاده‌ي عاشقيت حادثه ساز است رضا

آه! آواز خوش گوشه‌ي «نيشابور»ت

در مقامي پر از اندوه «حجاز» است رضا

پيش پرهاي کبوتر، آسمان دل تو

تا خدا،  پنجره در پنجره باز است رضا

قاسم صرافان

گلدسته های مرقدتان پایه های عرش

فانوس های ساحل بی انتهای عرش

بر ساحت ضریح تو انس و ملک دخیل

آیینه کاری حرمت کار جبرئیل

زوار خاکی حرمت کبریایی اند

سرگرم کار و کسب شریف گدایی اند

هرلحظه فطرس آمده پابوسی شما

طفلی همیشه مانده پرش زیر دست و پا

لاهوتیان مقلد احکام عشقتان

می خوارگان دائمی جام عشقتان

ای قبله ی نیاز سماواتیان رضا

پیر مُغان دیر خراباتیان رضا

صدها ستاره مست شراب نگاهتان

بال فرشته های سما فرش راهتان

پیغمبران ز محضرتان فیض می برند

بهر کبوتران حرم دانه می خرند

روح الامین به لطف شما دل سپرده است

او با کبوتران حرم دانه خورده است

امشب دخیل پنجره فولاد می شوم

در بیستون عشق تو فرهاد می شوم

ای نور لایزال،بگو با دلم سخن

شد بقعه ی مطهرتان کوه طور من

شیرین دهن،حدیث تو طعم عسل دهد

زیبا سخن،کلام تو عطر غزل دهد

آقا نگاهتان به گلم روح داده است

تاثیر چشم های شما فوق العاده است

من کافر نگاه اهورایی توأم

مجذوب طرز خنده ی زهرایی توأم

در بین پیروان تو ملحد ترین منم

زندیقی رسیده به مرز یقین منم

تا بت پرست کعبه ی خال شما شدم

زاهد ترین خلیفه ملک خدا شدم

از زیر قبه ی تو به معراج می روم

دیوانه وار در پی حلاج می روم

قرآن مقام شامخ تان را ستوده است

گنجینه ی حقایق خود را گشوده است

با گوشه چشم فاطمی خود چها کنی!

سنگ سیاه قلب مرا کهربا کنی

من از پل صراط جزا پرت می شوم

دستم اگر به روز قیامت رها کنی

آقا چه می شود که مرا در صف حساب

از لا به لای آن همه آدم سوا کنی

آقا چه می شود که شوم مَحرم و شما

من را برای دیدن زهرا صدا کنی

آقا سعادت دو جهان قسمتم شود

یک بار اگر برای غلامت دعا کنی...

وحید قاسمی

گاهی که با نیاز دلم ناز می کنی

داری مرا دقیق برانداز می کنی

یعنی نگاه می کنی اول کجایم و

بعدا مرا به سمت خود آغاز می کنی

دارم دوباره شاعرتان می شوم مرا

داری دوباره قافیه پرداز می کنی

تازه شدم شبیه پسر بچه ای که تو

پیش ضریح می بریش ناز می کنی

حس می کنم که وقت دعا لطف خویش را

از لابلای جمعیت ابراز می کنی

گاهی برای تو همه تن سوز می شوم

تو در عوض همیشه مرا ساز می کنی

از خوبی شماست که خوب کم مرا

تو در حساب خویش پس انداز می کنی

گاهی کنار پنجره ات بسته می شوم

گاهی میایی و گره را باز می کنی

بر پرده ، زنده کردن شیرت عجیب نیست

هرشب مسیح معجزه ! اعجاز می کنی

اینبار هم شبیه خودم نه شبیه تو

دل می دهم به پنجره های ضریح تو

آهو که نه کبوترتان نه که آدمیم

تا با توایم پس همه عمر با همیم

فرقی نمی کند که چه هستیم یا که ایم

ما هرچه هست شیعه گیت را مصممیم

گاهی برای منبرتان مثل دعبلیم

گاهی برای نخل ولای تو میثمیم

لرزان نمی شویم به بادی که می وزد

به ریشه های حبّ تو وصلیم ، محکمیم

حاتم کجا و سفره احسانتان کجا

ما جیره خوار سفره ارباب حاتمیم

ما زنده با توایم و دم از تو گرفته ایم

پس ما برای کشته شدن هم مقدمیم

مدیون آن کسیم که مارا به تو سپرد

عمریست زیر سایه تو زیر پرچمیم

ما را زیاد و کم ننوشتند ، واحدیم

گاهی اگر زیاد و زمانی اگر کمیم

کم گریه می کنیم ولیکن موثریم

یعنی شبیه بارش باران نم نمیم

یابن الشّبیب خواندنمان را که دیده ای

دیدی که در عزای شهید محرمیم

این ویژ گیّ روضه جد غریب توست

که ما هنوز با غم تو غرق ماتمیم

اینبار هم دلی که شکسته است را بخر

لطفی کن و دوباره مرا کربلا ببر

محسن ناصحی

آنانکه عاشقند به دنبال دلبرند

هر جا که می روند تعلق نمی برند

از آنچه که وبال ببینند خالی اند

عشاق روزگار ، سبکبال می پرند

پرواز می کنند به هر جا که جلوه ای ست

گاهی ملائک اند و گاهی کبوترند

دل را به دست هر کس و ناکس نمی دهند

دلداده ی قدیمی آل پیمبرند

آنان که عاشق علی و فاطمه شدند

مدیون خانواده موسی بن جعفرند !

ما عاشقیم عاشق زهرا و حیدریم

ما شیعیان کشور موسی بن جعفریم

آدم بدون مهر تو انسان نمی شود

سلمان بدون عشق مسلمان نمی شود

آن گردنی که تیغ تو را بوسه می زند

سوگند می خوریم ، پشیمان نمی شود

وقتی کبوتران حریمت ، گرسنه اند

گندم برای سفره ما ، نان نمی شود

باید هزار قرن ، حکومت کنی مرا

سلطان چند روزه ، که سلطان نمی شود

تو خوب جایی آمده ای سروری کنی

هر رعیتی که رعیت ایران نمی شود

تو هشتمین پیمبر قرآنی منی

حق خدا و حق مسلمانی منی

تو آسمان عشقی و خورشید گنبدی

خورشید هشتمی و به ایران خوش آمدی

تو کربلایی و نجفی و مدینه ای

یعنی شهید و شاهد و مشهود و مشهدی

نُه چشمه از علوم ، به قلب تو جاری است

با این حساب ، عالم آل محمدی

تو آمدی و آمدنت رفتنی نداشت

مانند آفتاب تو در رفت و آمدی

ای آبروی جن و ملک خاکبوسی ات

عالم فدای جلوه شمس الشموسی ات

زائر شدم نسیم ، صدای مرا گرفت

از دستم التماس دعای مرا گرفت

یک شب کنار پنجره فولاد ، مادرم

آن قدر گریه کرد ، شفای مرا گرفت

یک پارچه گره زد و تا سالهای سال

« سهمیه امام رضا » ی مرا گرفت 

صحن تو ، آسمان تو ، گنبد طلای تو

حتی مجال کرب و بلای مرا گرفت

ایمان نداشتم که ضمانت کنی مرا

تا اینکه آهو آمد و جای مرا گرفت

ای دستگیر صبح قیامت سرم فدات

هم خانواده هم پدر و مادرم فدات

ای مهربانترین کرم سفره ی گدا

یا ایها الرئوفی و یا ایها الرضا

امشب خدا کند که تو را ای حضور سبز

این قوم اشتباه نگیرند با خدا

ای لطف بی نهایت شبهای زائران

یکبار ما ، سه بار شما ، پیش ما بیا

با گریه های توست اگر گریه می کنیم

ای روضه خوان گریه ی ابن شبیب ها

یابن شبیب گریه فقط بر غم حسین

یابن شبیب گریه فقط بهر کربلا

یابن شبیب جد مرا سر بریده اند

پیش نگاه عمه ما سر بریده اند

علی اکبر لطیفیان

خواستم تا شبی قلم بزنم

خط سرخی بروی غم بزنم

خواستم تا به یاری خورشید

در سیاهی شب قدم بزنم

تا که مخلوط عشق و عقلم را

باز از نو دوباره هم بزنم

مثل هر بار عشق آمد و من

لاجرم حرف از دلم بزنم

حرف دل حرف عشق حرف رضاست

باید از شاه طوس دم بزنم

با دو بال کبوتری وارم

می پرم تا سری حرم بزنم

می پرم تا به ماورا برسم

به حریمی پر از خدا برسم

باز امشب حرم چراغان است

درودیوار ریسه بندان است

ابرها را ببین که آمده اند

باز وقت نزول باران است

ظاهرا باز کعبه می سازند

قبله گاهی که در خراسان است

آسمان با ستاره و ماهش

در زمین مدینه مهمان است

جبرئیل از بهشت آمده و

روی دستش گلاب وقرآن است

نجمه او را بغل گرفته ببین

لبش امشب چقدر خندان است

غرق گلبوسه كرد رويش را

ميزند شانه باغ مويش را

چون نسیم بهار آمده اي

چقدر باوقار آمده اي

از تنت بوي ياس مي آيد

ز كدامين ديار آمده اي

گفته بودي مدينه گريه كنند

با دلي بي قرار آمده اي

از دل زائران خسته ی خود

تا بشويي غبار آمده اي

كرده اي پهن دام عشقت را

آخر اينجا چه كار آمده اي

فكركردي دلم اسيرت نيست

كه به قصد شكار آمده اي

من از اول كبوترت بودم

جلد صحن منورت بودم

هر زمان غصه اي عذابم داد

نام تو بردم و شدم دلشاد

میهمان نه که خانه زاد توام

خاکبوس قدیم گوهر شاد

حرم تو فقط خراسان نيست

دل من هم شده رضا آباد

آمدم تا که حرفهایم را

بزنم با تو ، هر چه باداباد

چشم درچشم حلقه هاي ضريح

دست در دست پنجره فولاد

با دلی غرق خواهش آمده ام

قسمت مي دهم به جان جواد

کربلای مرا هم امضا کن

راه آن را بروی من وا کن

مثل ابري به روي ايراني

مظهر رحمتي ، تو باراني

غير رويت كجا طواف كنم

كه شما كعبه ي فقيراني

با تو در آسمان رها هستم

بي توام در قفس چو زنداني

حاجتم را نيامده دادي

حرف دل راچه خوب مي داني

مثل هر بار از دو چشمانم

قصه های نگفته میخوانی

موقع مرگ منتظر هستم

مثل آن پيرمرد سلماني

  لحظه ها را برای آمدنت

می شمارم؛صفای آمدنت

دل من مال توست آقا جان

که به دنبال توست آقا جان

روی آن شاخه های بارورت

میوه ی کال توست آقا جان

يا كه در بزمتان عزادار و

يا كه خوشحال توست آقاجان

در عزای مصیبت جدت

نخی از شال توست آقا جان

به خدا آرزوي لب هايم

بوسه بر خال توست آقاجان

وقت تحویل سال اگر آیم

سال من سال توست آقاجان

  در دلم ابر ماتم آمده است

باز بوی محرم آمده است

کار دل را دوباره در هم کن

سینه را كربلايي از غم کن

ماه ذيقعده و زيارت تو

باز پابوسی ات نصیبم کن

کمی از اشک خود به چشمم ده

دیدگان مرا پر از نم کن

دلمان را بگیر، دست خودت

فقط آماده ی محرم کن

چایی روضه هایمان را با

کوثر اشک فاطمه دم کن

بهر شب های ماه ماتممان

مجلس روضه ای فراهم کن

اين دل تنگم عقده ها دارد

گوييا ميل كربلا دارد

محمد بیابانی

**

دل اگر دیده به دلدار نبندد چه کند

دیده گر از کرمت بار نبندد چه کند 

تا دل سوخته را مثل تو دلداری هست

دل اگر دیده ز اغیار نبندد چه کند

دارد آن خاک وجوبت که ندارد کعبه

زائر این حرز به دیوار نبندد چه کند

دل ز عالم به خدا حُجب نگاهت ببرد

 مِهرت آیینه به رخسار نبندد چه کند

دلبری چون تو که دلهاست گرفتار غمش

 چشم بر چشم گرفتار نبندد چه کند

کیست شایسته مدح قد سرو تو رضا

 دل دخیل قدم یار نبندد چه کند

سائلت وقت عبور تو ز بازار نظر

راه با چشم خریدار نبندد چه کند

تو رضایی و خدا روح رضامندی تو

می سزد سجده به اسماء خداوندی تو

 ای همه عالم امکان شده سرگردانت

  وی سر خان ولای تو همه مهمانت

همه افلاک به زیر قدمت ریگ رَهَند

 همۀ کون و مکان ریزه خور دستانت

پلک مستانه چو بر هم بنهی شب گردد

 دیده چون باز کنی روز شود حیرانت

سایه بر سر فکن ای دوده زهرا و علی

دودمان تو نظر دوخته بر چشمانت

پاره جان پدر کوثر ثانی رسول

  مادرت محو ز بر داشتن قرآنت

چون به توحید گشودی لب شیرینت را

  مَلَک از هر سخنت بُرد دُر غلطانت

انبیاء کارگذار ره نورانی تو

پاسبانان مقرب همگی دربانت

تو رضایی و خدا روح رضامندی تو

 می سزد سجده به اسماء خداوندی تو

گرچه گشتیم سخن ساز نگفتیم از تو

هر چه گفتیم سخن باز نگفتیم از تو

آری از هر دری آوای غزل سر دادیم

 ای غَمَت جاذبه پرداز نگفتیم از تو

از دم عیسی مریم همه دم دم زده ایم

ای مسیحای بشر ساز نگفتیم از تو

سخن از کشف و کرامات بزرگان گفتیم

  ای همه عمر تو اعجاز نگفتیم از تو

گر تویی ضامن آهو و شفا بخش مریض

کیست طاغوت برانداز نگفتیم از تو

تو ولیعهد همه آل رسول اللهی

گر چه سلطان سرافراز نگفتیم از تو

تو رضایی و خدا روح رضامندی تو

می سزد سجده به اسماء خداوندی تو

ای همه مُلک جهان بر تو خراسان آقا

 ذره خورشید شود نرد تو آسان آقا

آشنایان اگر ای یار تو را نشناسند

می شناسند تو را چهره شناسان آقا

گر همه عالم و آدم ز رهت برگردند

تا خدا هست دلت نیست هراسان آقا

قدر لطف تو اگر خلق ندانند بد است

  ای دعاگوی همه نیک سپاسان آقا

حیف اگر رنگ مناجات نگیریم از تو

 که تو دوری کنی از سست حواسان آقا

میزبان داری اشرار ز اخلاق تو نیست

  می نشینی به بَر کهنه لباسان آقا

هر گَه از کرب و بلا دور بمانی یعنی

 کربلای دل ما هست خراسان آقا

تو رضایی و خدا روح رضامندی تو

می سزد سجده به اسماء خداوندی تو

محمود ژولیده

گل می کند بهار تو در باغ سینه ها

پر می شود ز باده ی تو آبگینه ها

نقاره می زنند به بامت فرشتگان

حتما شفا گرفته ز دست تو سینه ها

دیگر غریب نیستی ای آشنا ترین

تایید می کند سخنم را قرینه ها

اول همین که سمت حریم تو آمدند

صدها هزار مرد غریب از مدینه ها

دیگر هم آن که از نفس تو غریب ماند

در سینه های عاشق وصل تو کینه ها

تجدید کن حکومت خود را به قلبها

اینجا فراهم است برایت زمینه ها

گرم فضا نوردی خوف و رجا شدیم

آیا به ما نمی رسد آخر سفینه ها

دارد حکایت از عشاق گنبدت

یعنی که زرد باد رخ از عشق بی حدت

هر سر که از خیال تو پر شور می شود

دریای بر کرانه ای از نور می شود

در شعله ی محبت تو سینه تا گداخت

غرق تجلی است وشب طور می شود

با هر "وان یکاد" لبان فرشته ها

صد چشم زخم از حرمت دور می شود

فردا که موج خیز هراس است زائرت

در ساحل نجات تو محشور می شود

با پلک بسته آمده دشمن به جنگ تو

از بس حریم قدس تو پر نور می شود

چون حوض کوثر است گوارا عقیق تو

فوق بهشت آمده صحن عتیق تو

ما را به گوشه حرم خود مقیم کن

مهمان مهربانی دست کریم کن

تا شعله زار شوق تو بالی بگسترد

ای صبح، دشت عاطفه را پر نسیم کن

دربانی حریم تو در آرزوی ماست

ما را عصا به دست بخواه و کلیم کن

مژگان ما که سمت شکوه تو وا شده است

وقف غبار روبی فرش و گلیم کن

بی اطلاع از اول و از آخر خودیم

ما را که حادثیم، رهین قدیم کن

این دل زجنس پنجره فولاد تو نبود

یعنی که زود می شکند از فراق، زود

خورشید گرم چیدن بوسه زماه توست

گلدسته ها منادی شوق پگاه توست

آری شگفت نیست که بی سایه می روی

خورشید هم زسایه نشینان ماه توست

از چشم آهوان حرم می توان شنید

این دشتها به شوق شکار نگاه توست

بالای کاشی حرم تو نوشته است

هرجا دلی شکست همان بارگاه توست

با این که سال هاست سوی طوس رفته ای

اما هنوز چشم مدینه به راه توست

یعنی که کاش فصل غریبی گذشته بود

دیگر مسافرم زسفر بازگشته بود

هرچند سبز مانده گلستان باورت

آیینه ای جز آه نداری برابرت

راه از مدینه تا به خراسان مگر کم است

با شوق دیدنت شده آواره خواهرت

دیگر دلی به یاد دل تو نمی طپد

بالی نمانده است برای کبوترت

مثل نسیم می رسد از ره جواد تو

یعنی نمی نهی به روی خاکها سرت

تنها به کرب و بلا سرنهاده بود

مردی که داشت نوحه گری مثل مادرت

اشک تو هست تا به ابد روضه خوانمان

تا کربلاست همسفر کاروانمان

محمد جواد زمانی 

حضرت سلطان

هر كس دهان به مدح شما باز مي كند

عيسي مسيح گشته و اعجاز مي كند

آن كس كه يك سحر شده مهمان خانه ات

هنگام رفتن به جنان ناز مي كند

مرغ دلم به شوق زيارت شبانه روز

تا گنبد طلاي تو پرواز مي كند

علامه قدر فهم خودش در كلاس درس

شرحي براي وصف تو آغاز مي كند

سطري ز مدح تو به كتب جا نمي شود

اصلا مناقب تو كه املا نمي شود

هر كس كه زير پاي بلند شما نشست

شانه به شانه ي همه ي انبيا نشست

يك لحظه با نفس زدن در حريم تو

يك عمر زائر تو كنار خدا نشست

با نسخه ي تو تا به قيامت سلامت است

هر لاعلاج چون كه به دارالشفا نشست

دورش كنند زآتش دوزخ ملائكه

آنكس كه در جوار امام رضا نشست

هر مدعي عشق كه عاشق نمي شود

هر كس به خادمي تو لايق نمي شود

هر كس كه از غلامي تو رو سفيد داشت

وقت ورود در حرمت شاكليد داشت

حاتم اگر كه شهره ميان كريم هاست

بر سفره ي كرامت و جودت اميد داشت

هر روز سال بود اگر دور سفره ات

هر مستمند دم به دم عيدي سعيد داشت

عيسي براي طي مسيرش به آسمان

بي شك به ياري تو نيازي شديد داشت

گر زائري بريده دل از غير مي كند

با سيره ي سلوكي تو سير مي كند

جبريل محضر تو پرش مي خورد زمين

پلك ز اشك گشته ترش مي كند زمين

موسي به پاي هيبت والاي تو رضا

در طور عصا به كف جگرش مي خورد زمين

قرباني قدوم تو تا در منا شود

دارد خليل هم پسرش مي خورد زمين

عيسي به معجزات تو ايمان چو آورد

اعجازهاي با اثرش مي خورد زمين

آيينه ي تمام جمال محمدي

تنها تويي كه عالم آل محمدي

از حبس سرد فاصله آزاد مي شوم

وقتي دخيل پنجره فولاد مي شوم

دانه بريز سوي تو آيم به جان و دل

تنها اسير دام تو صياد مي شوم

از من خراب تر نبود زائري رضا

اما به يك نگاه تو آباد مي شوم

وقتي علي عالي اعلاي من تويي

من نيز در ركاب تو مقداد مي شوم

نزد تو مي رسيم ز دارالولايه ات

جايي نمي رويم بجز زير سايه ات

آقا قسم به لطف و كرامات بي حدت

آقا قسم به زلف سياه مجعدت

آقا قسم به خسته دلاني كه مانده اند

در آرزوي ديدن يك بار مرقدت

اي كاش مي پريد شبيه كبوتران

دلهاي ما هميشه به اطراف گنبدت

تنها نه ما به شوق حرم ضعف مي كنيم

حتي بهشت هم شده مجنون مشهدت

بر سر در حريم دل من نوشته اند

خاك مرا ز خاك خراسان سرشته اند

وقتي كه نور شمس جمالت طلوع كرد

پروردگار خلقت ما را شروع كرد

كعبه ز بارگاه شما ناز مي برد

از شوق تو دلم سوي كعبه ركوع كرد

علم تو فيض برده ز درياي علم حق

هر عالمي رسيد حضورت خشوع كرد

كوه احد شنيد چو هم نام حيدري

يك يا علي كشيد و به پايت خضوع كرد

**

ما با ولايت تو به خورشيد مي رسيم

بر او ج بي نهايت توحيد مي رسيم

ما با محبت تو كه گنجي بود به دل

آنجا كه جبرئيل نمي ديد مي رسيم

ما با عنايت تو به احياي امرتان

بر آن كمال ناب كه گفتيد مي رسيم

ما افتخار با تو فقط كسب مي كنيم

آري به هر كجا كه بخواهيد مي رسيم

ما بي رضايت تو خدايي نمي شويم

بي اذن تو كه كرب و بلايي نمي شويم

تنها به تخت و تاج شما التماس ماست

آقا به آستان تو حمد و سپاس ماست

وقتي دلم براي حرم تنگ مي شود

يك يا امام رضاست كه رمز تماس ماست

جاي محبتت صدف سينه ي من است

اين از درايت دل گوهر شناس ماست

گرم است پشت كشور ما به حريم تو

محكم به رافت تو نظام و اساس ماست

اي آبروي كشور ايران ابالحسن

دستم بگير حضرت سلطان ابالحسن

شكر خدا كه جسم تو در زير پا نرفت

شكر خدا كه راس تو بر نيزه ها نرفت

نا محرمي نديد دگر خواهر تو را

همراه با سر تو به شام بلا نرفت

دست كسي نخورد به گيسوي همسرت

ديگر چنين ستم كه به آل عبا نرفت

حداقل براي تو پيراهني كه ماند

در زير خاك جسم تو با بوريا نرفت

گفتي به هر مصيبت و غم فابك للحسين

گفتي به پاست تا كه علم فابك للحسين

رضا رسول زاده